Tefenni’de 1970’li Yılların Çocukluğu ve Hayatı

Tefenni’de 1970’li Yılların Çocukluğu ve Hayatı
1970’li yıllarda Tefenni’nin merkez nüfusu yaklaşık 3.500’dü. O yıllar, genç nüfusun en yoğun olduğu dönemlerdi. Ortalama hane halkı sayısı 5–6 kişiydi; bazı evlerde bu sayı 7–8’i bulurdu. Kalabalık aileler, hareketli sokaklar ve çocuk sesleriyle dolu bir kasabaydı Tefenni.
Okullarda sınıflar tıklım tıklımdı. Ortaokul ve liselerde A ve B şubeleri açılır, lisede edebiyat ve fen kolları bulunurdu. Sınıf mevcutları ortalama 30–35 kişiydi. Namık Kemal İlkokulu’nda da aynı manzara görülürdü. Atatürk İlkokulu’nda sadece 5. sınıf çift şubeydi. Esentepe İlkokulu ise daha sonraları açıldı.
Çocuk sayısı çok fazlaydı. Hemen her sokaktan kahkahalar, oyun sesleri yükselirdi. Üç beş çocuk değil, on çocuk birden buluşur oyun kurardı. Hafta sonları top sahasında neredeyse 300 çocuk toplanırdı. O günlerde PTT binasının bulunduğu yerde bir çocuk parkı vardı: salıncaklar, kaydıraklar ve taş duvarla çevrili, iki kapılı girişleriyle adeta bir cennet… Okul bahçeleri de oyun alanıydı. Harman yerleri ise çocukların minyatür maç için vazgeçilmez mekânlarıydı. Küspe dökülen beton zemin, futbol için birebirdi.
Yaz aylarında Barutlusu Havuzu ayrı bir cazibe merkezine dönüşürdü. Günde 100–150 çocuk orada serinler, saatlerce yüzmenin tadını çıkarırdı. Mahalle aralarında ise en çok minyatür maç ve bilye oynanırdı. Biz o bilyelere “umut” derdik. Akşamları sokak lambalarının altında oynanan oyunların tadı bambaşkaydı; hele hele “çıldır kemik” oyunu, unutulmaz bir heyecan yaşatırdı.
Kocapınar Parkı yaz akşamlarının kalbiydi. Gündüzleri köylerden gelenler işlerini hallettikten sonra burada oturur, soluklanırdı. Tefenni’nin çarşısı o yıllarda adeta bir ticaret merkezi gibiydi. Bakkallar, berberler, lokantalar, kulüpler, fırınlar, terziler, konfeksiyoncular, kahvehaneler… Hepsi sabah 6’da açılır, gece yarısına kadar hizmet verirdi. Yazın çiftçilik telaşı ağırdı ama hayatın ritmi toprağın bereketiyle atardı. Tahıl orakla biçilir, nohut elle yolunur, pancar belle kazılır, bıçakla kesilip dirgenle yüklenirdi.
Bugün Tefenni’nin nüfusu 6.500–7.000 arasında. Yani neredeyse iki katına çıkmış. Ama eski kalabalık günler çoktan geride kalmış. Çarşı merkezinde ticari hareketlilik azalmış. Çiftçilik modern tarıma yönelmiş, ürün çeşitliliği değişmiş. Kahvehaneler, lokantalar artık akşam 6’da kapanıyor. Kocapınar’ın suyunun kesilmesiyle park eski cazibesini kaybetmiş, ulu çınarlar eskisi kadar gölge vermez olmuş.
En çok da genç nüfus azalmış. Sokaklardan çocuk sesleri gelmiyor artık. Evlerdeki kalabalıklar dağılmış, birçok kapı kapanmış. İnsanlar iş bulma umuduyla Tefenni’den göç etmiş. İklim bile değişmiş; eskiden yaz-kış yorganla yatılırken şimdi pike yetiyor.
Bir zamanlar hayat dolu olan “Eski Tefenni” artık mazide kalmış. Ama her şeye rağmen yeni Tefenni’ye alışacağız. Çünkü anılarımız hâlâ o eski sokaklarda, o parkta, o çınarların gölgesinde yaşıyor.